انباشت!

مدتی است حس می کنم یک چیزی دارد روی تمامی وجودم سنگینی می کند! روحا" و جسما" کم آورده ام. شب ها توی خواب یکهو نفسم می گیرد و انقدر پهلو به پهلو غلت می زنم که آخرش خواب به کل از سرم می پرد. مدام وسایل اطرافم را مرتب می کنم، گردگیری می کنم، جابجایشان می کنم. برای مدت کوتاهی خوب می شوم ... بعد دوباره شروع می شود!

همه اش با خودم فکر می کنم باید یک سری چیزها را بریزم دور .... از خودم و زندگی ام دورشان کنم ... این چیزها هم شامل یک عالمه وسیله ریز و درشت به درد نخور می شود که مدت های مدید است سراغشان را هم نگرفته ام و هم شامل بی شمار افکار بعضا" مسخره ای است که دارند دستی دستی خفه ام می کنند!!

اصلا به قولی، یک جور انباشت (شامل هر دو مدلی که شرحش رفت) اطرافم و ایضا" خودم را زیر بار سنگینی اش دارد له می کند. بدجور هااا ... هر طرفی را که نگاه می کنم با این پدیده ی منحوس انباشت رو به رو می شوم. از کمد اتاق بگیر تا قفسه کتاب ها و کابینت ها و کمد کفش و انباری توی پارکینگ (این یکی عجیب اعصابم را به هم میریزد! چشم ندارم ببینمش) و حتی یخچال و کابینت زیر سینک ظرفشویی و حتی حمام!! و حتی حتی اینباکس موبایل و ایمیلم!!

خلاصه که پدیده شوم انباشت دارد تمام زوایای زندگی من را زیر بار خفقان آورش به اشد اوضاع له   می کند. 

اما .... 

بنده در یک اقدام انتحاری امشب عزمم را جزم کردم و به عنوان اولین قدم به اینباکس بیچاره ایمیلم حمله ور شدم و به سان سربازی شجاع که به سنگرهای دشمن می تازد، کلهم ایمیل هایم را .... تق ... پاک کردم. و برخلاف آن چیزی که فکر می کردم اصلا هم از این بابت ناراحت و پریشان و نالان و زاران! و اینها نشدم :) خوب یک دانه از کله های هیولای هفت هشت ده سر انباشت به سلامتی کنده و دور انداخته شد. باشد که از فردا باقی کله ها هم دانه دانه به سرنوشت همین یکی دچار شوند .... آمین!

این را هم بگویم که اول از انباشت های مادی شروع کردم که هم یک دستگرمی شده باشد برایم و هم بعدش با فراغ بال و آسودگی خیال بروم سروقت انباشت های معنوی! :|

پ.ن به زودی گزارشاتی مبنی بر چگونگی روند انباشت زدایی از زوایای پیدا و پنهان زندگی مان را مرقوم می نماییم!! 

ردپای عشق لابه لای کاغذهای مچاله شده!

آن روزی که عصبانی بودم از تو، همان روزی که دعوایمان شد، همان روزی که هر چیزی که مربوط به تو می شد مرا آتش می زد، همان روز کذایی ...

من برگ برگ دفترم را، تمام برگهایی که درباره ی تو بودند را کندم و مچاله کردم. کاغذها گوشه گوشه اتاق ریخته بودند. با آن همه عصبانیت اما، یک چیزی نگذاشت آنها را پاره کنم. و یک ساعت بعد، من تمام آن کاغذهای مچاله شده را از نو جمع کردم. صافشان کردم. و به ترتیب روی هم گذاشتم.

حالا آن ورق پاره ها، توی کشو، کنار عزیزترین وسایلم جا خوش کرده اند. حالا ارزش آنها برایم صدبرابر شده است. 

همین کاغد پاره ها به من فهماندند که حتی اگر، خیلی خیلی هم عصبانی باشم و ناراحت... بازهم ... بازهم تو برایم عزیزترین خواهی ماند!

بیست و شش سالگی یا بیست و هفت سالگی!

برگی دیگر به دفتر عمرم اضافه شد، یا برگی دیگر از آن کم شد...! نمی دانم ...

اما  هرچه هست من اکنون یک سال بزرگتر شده ام .... پای در بیست و هفت سالگی گذاشته ام ... حس عجیبی دارم.

شاید بهتر باشد بگویم احساسات متناقضی دارم ... خوشحالی ... ترس ... تردید ... امیدواری ... نگرانی ... دلشوره ... 

آه خدایا! می خواهم این سال بهتر باشد از تمام سال هایی که پشت سر گذاشتم ... نه اینکه تمام این سال ها خوب نبودند ... فقط منتظر اتفاقات جدیدم ... همین!

خدای خوبم ... کمکم کن این برگ از دفترم را سیاه و خط خطی نکنم ... می خواهم با خط خوش، خط به خطش را با حوصله و تمیز بنویسم!  مثل اولین باری که بابا دستم را گرفت تا من اولین کلمه را بنویسم، توهم دستم را بگیر تا من کلمات زندگی ام را درست بنویسم .... 

پ.ن قصد داشتم برای تولد خودم سنگ تمام بگذارم و یک پست طولانی بنویسم!!!

پ.ن هیجان زده تر از آنم که پستی طولانی بنویسم!!!